گر می نخوری طعنه مزن مستان را

بنیاد مکن تو حیله و دستان را

تو غره بدان مشو که می نخوری

صد لقمه خوری که می غلامست آن را

------------------------

غم عشقت بیابون پرورم کرد

هوای بخت بی بالو پرم کرد

بمو گفتی صبوری کن صبوری

صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

------------------------

تا خاک مرا به قالب آمیخته اند

بس فتنه که از خاک بر انگیخته اند

من بهتر از این نمی توانم بودن

کز بوته مرا چنین برون ریخته اند

------------------------

خورشید مردد است ، کمرنگ شده / هر چیز که دست می زنم سنگ شده / انگار که حال و روز دنیا خوش نیست / شاید که دلت برای من تنگ شده ؟
 


سبدی عشق در اندیشه ی من / که پر از گل بدهم هدیه به تو / غافل از آنکه تو خود ناب تری / یک جهان گل بخورد غبطه به تو .
 


با نگاهم یه نگاهی به نگاهت مینگاهم / که نگاه بر نگاهت زده آتش به نگاهم .
 


تو آسمون قلبم خدا خودش نوشته / یه لحظه با تو بودن آخر سرنوشته .
 


چترت را کنار ایستگاهی در مه فراموش کن ، خیس و خسته به خانه بیا ، نمی خواهم شاعر باشی ، باران باش ! همین برای هفت پشت روییدن گل کافیست .

آرزویم این است ، در پس این همه دیوار ، با آرزوهایت یک به یک کنی دیدار .

کوله بارم بر دوش ، سفری تا ته تنهایی محض ، سازکم با من گفت : هرکجا لرزیدی ، از سفر ترسیدی ، تو بگو از ته دل ، من خدا را دارم .


اگه تو کوچه پس کوچه های قلبم گم شدی ، دنبال کسی نباش که بهت آدرس بده ، چون فقط تو اونجایی !


گفتی فراموش کردن کار ساده یست ، تو فراموش کن ، من این ساده ها را بلد نیستم !


تو هیچ وقت خیاط خوبی نخواهی شد ! ببین باز هم دلم را تنگ کرده ای .

فروغ ساحل شب های من باش / طلوع طالع فردای من باش / در این فصل خزان زندگانی / امید این دل تنهای من باش .
 



دلم از درد بی دردی گرفته / دلم از هرچه دلسردی گرفته / دلم از تو دلم از من و از ما / دلم از اینهمه غوغا گرفته .
 



در زمین سه چیز از هم جدا نمی شوند ، باران از زمین ، عاشق از معشوق و من از تو !
 



ای چشم تو از هرچه غزل گیراتر / لبخند تو از خنده ی گل زیباتر / در برکه ی آرام تو حتی مهتاب / صد بار ز خورشید شده والاتر / خوبان جهان آنچه تو داری دارند / در عشق تو از یک یکشان بالاتر .
 



قشنگی فاصله ها در این است که گاهی بیادمان می اندازد  کسی هست تا دلتنگش شویم .
 



کس نمیداند در این بحر عمیق / سنگ ریزه قیمت دارد یا عقیق / من همین دانم که در این روزگار / هیچ چیز ارزش ندارد جز رفیق .
 



صفای باطنت را دوست دارم / کلام و ظاهرت را دوست دارم / تو گرچه دوری از من ای عزیزم / وفای حاضرت را دوست دارم .
 



همیشه سکوتم به معنای پیروزی نیست ، گاهی سکوت میکنم تا بفهمی چه بی صدا باختی .
 



برای پروانه شدن پیله ی دستان تو کافی ست ، من را محکم تر در آغوش بگیر .
 



بهار چشمانت همیشگیست ، پلک هایت را نبند ، خزان می شوم .





در شکار معرفت با عشق پیمان بسته ایم / در میان عاشقان ما عاشق دل خسته ایم / در جواب بی وفایی ، مهربانی کرده ایم / مهربانی را به رسم معرفت طی کرده ایم .
 



امروز می چیدم پازلهای دلم را ، دیدم کامل نمی شود ، بی یاد تو !
 



میدونی چرا میگن بنی آدم اعضای یکدیگرند ؟ چون یکی مثل تو میاد میشه قلب من !
 



شب گم شده در سیاهی چشمانت / شد رود ستاره راهی چشمانت / قربان نگاه تو که اقیانوسی / افتاده به تور ماهی چشمانت .
 



حال من خوب است اما با تو بهتر میشوم / آخ تا می بینمت یک جور دیگر میشوم / در لباس آبی از من بیشتر دل میبری / آسمان وقتی که می پوشی کبوتر میشوم / میل ، میل توست ولی باور بکن / بی تو در هجوم بادها پرپر میشوم .
 



زندگی آن هنگام زیباست که آدمی بداند فکری به خاطرش در هیاهوست .
 



مسافت نمیتونه به محبت فاصله بده ، با اینکه کنارم نیستی اما مهربونیتو حس میکنم .
 



فاصله ها در عین کوتاهی چه بلند خلق شده اند ، کجاست دستی که به درازی فاصله ها باشد .
 



کوه کندن فرهاد نه کاری ست شگفت ، شور شیرین به سر هرکه فتد ، کوه کن است .
 



زخمی بر پهلویم است ، روزگار نمک میپاشد و من پیچ و تاب میخورم و همه گمان میکنند که میرقصم

اشتياقي که به ديدار تو دارد دل من / دل من داند و من دانم و دل داند و من / خاک من گل شود و گل شکفد از گل من / تا ابد مهر تو بيرون نرود از دل من .


به خداحافظي تلخ تو سوگند نشد / که تو رفتي و دلم ثانيه اي بند نشد / لب تو ميوه ي ممنوعه ولي لبهايم / هرچه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد / خواستند بگويند از تو شبي شاعرها / عاقبت با قلم شرم نوشتند نشد .


ميفرسيم اين پيامک را به دوست / او که صدها خصلت زيبا در اوست / بامرام و با صداقت با ادب / اي پيامک خاک پايش را ببوس .


صداي بهم خوردن بال معصوم فرشته ها مي آيد ، انگار آمدن تو نزديک است ، لمس بودنت مبارک !


امروز امير در ميخوانه تويي تو / فريادرس  ناله ي مستانه تويي تو / مرغ دل ما را که به کس رام نگردد / آرام تويي ! دام تويي ! دانه تويي تو !

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من
وز گوشه نشینان توخاموشتر از من
هر کس به خیالیست هم آغوش و کسی نیست
ای گل به خیال تو هم آغوشتر از من
می*نوشد از آن لعل شفقگون همه آفاق
اما که در این میکده غم نوشتر از من
افتاده جهانی همه مدهوش تو لیکن
افتاده*تر از من نه و مدهوشتر از من
بی ماه رخ تو شب من هست سیه*پوش
اما شب من هم نه سیه*پوشتر از من
گفتی تو نه گوشی که سخن گویمت از عشق
ای نادره گفتار کجا گوشتر از من
بیژن*تر از آنم که بچاهم کنی ای ترک
خونم بفشان کیست سیاوشتر از من
با لعل تو گفتم که علاجم لب نوشی است
بشکفت که یارب چه لبی نوشتر از من
آخر چه گلابی است به از اشک من ای گل؟
دیگی نه در این بادیه پرجوشتر از من


سایه جان رفتنی استیم بمانیم که چه
زنده باشیم و همه روضه بخوانیم که چه
درس این زندگی از بهر ندانستن ماست
این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه
خود رسیدیم به جان نعش عزیزی هر روز
دوش گیریم و به خاکش برسانیم که چه
آری این زهر هلاهل به تشخص هر روز
بچشیم و به عزیزان بچشانیم که چه
دور سر هلهله و هاله*ی شاهین اجل
ما به سرگیجه کبوتر بپرانیم که چه
کشتی*ای را که پی غرق شدن ساخته*اند
هی به جان کندن از این ورطه برانیم که چه
بدتر از خواستن این لطمه*ی نتوانستن
هی بخواهیم و رسیدن نتوانیم که چه
ما طلسمی که قضا بسته ندانیم شکست
کاسه و کوزه سر هم بشکانیم که چه
گر رهایی است برای همه خواهید از غرق
ورنه تنها خودی از لجه رهانیم که چه
ما که در خانه*ی ایمان خدا ننشستیم
کفر ابلیس به کرسی بنشانیم که چه
مرگ یک بار مثل دیدم و شیون یک بار
این قدر پای تعلل بکشانیم که چه
شهریارا دگران فاتحه از ما خوانند
ما همه از دگران فاتحه خوانیم که چه

در بهاران سری از خاک برون آوردن
خنده*ای کردن و از باد خزان افسردن
همه این است نصیبی که حیاتش نامی
پس دریغ ای گل رعنا غم دنیا خوردن
مشو از باغ شبابت بشکفتن مغرور
کز پیش آفت پیری بود و پژمردن
فکر آن باش که تو جانی وتن مرکب تو
جان دریغست فدا کردن و تن پروردن
گوتن از عاج کن و پیرهن از مروارید
نه که خواهیش به صندوق لحد بسپردن
گر به مردی نشد از غم دلی آزاد کنی
هم به مردی که گناه است دلی آزردن
صبحدم باش که چون غنچه دلی بگشائی
شیوه*ی تنگ غروبست گلو بفشردن
پیش پای همه افتاده کلید مقصود
چیست دانی دل افتاده به دست آوردن
بار ما شیشه*ی تقوا و سفر دور و دراز
گر سلامت بتوان بار به منزل بردن
ای خوشا توبه و آویختن از خوبی*ها
و ز بدیهای خود اظهار ندامت کردن
صفحه کز لوح ضمیر است و نم از چشمه*ی چشم
می*توان هر چه سیاهی به دمی بستردن
از دبستان جهان درس محبت آموز
امتحان است بترس از خطر واخوردن
شهریارا به نصیحت دل یاران دریاب
دست بشکسته مگر نیست وبال گردن


این همه جلوه و در پرده نهانی گل من
وین همه پرده و از جلوه عیانی گل من
آن تجلی که به عشق است و جلالست و جمال
و آن ندانیم که خود چیست تو آنی گل من
از صلای ازلی تا به سکوت ابدی
یک دهن وصف تو هر دل به زبانی گل من
اشک من نامه نویس است وبجز قاصد راه
نیست در کوی توام نامه رسانی گل من
گاه به مهر عروسان بهاری مه من
گاه با قهر عبوسان خزانی گل من
همره همهمه*ی گله و همپای سکوت
همدم زمزمه*ی نای شبانی گل من
دم خورشید و نم ابری و با قوس قزح
شهسواری و به رنگینه کمانی گل من
گه همه آشتی و گه همه جنگی شه من
گه به خونم خط و گه خط امانی گل من
سر سوداگریت با سر سودایی ماست
وه که سرمایه هر سود و زیانی گل من
طرح و تصویر مکانی و به رنگ*آمیزی
طرفه پیچیده به طومار زمانی گل من
شهریار این همه کوشد به بیان تو ولی
چه به از عمق سکوت تو بیانی گل من


به خاک من گذری کن چو گل گریبان چاک
که من چو لاله به داغ تو خفته*ام در خاک
چو لاله در چمن آمد به پرچمی خونین
شهید عشق چرا خود کفن نسازد چاک
سری به خاک فرو برده*ام به داغ جگر
بدان امید که آلاله بردمم از خاک
چو خط به خون شبابت نوشت چین جبین
چو پیریت به سرآرند حاکمی سفاک
بگیر چنگی و راهم بزن به ماهوری
که ساز من همه راه عراق میزد و راک
به ساقیان طرب گو که خواجه فرماید:
?اگر شراب خوری جرعه*ای فشان بر خاک?
ببوس دفتر شعری که دلنشین یابی
که آن دل از پی بوسیدن تو بود هلاک
تو شهریار به راحت برو به خواب ابد

صفاي اشك آهم داده اين عشق

دل دور از گنا هم داده اين عشق

دو چشمونت يه شب آتش به جون زد

خيال كردم پناهم داده اين عشق

 


 

چون غنچه ء گل قرا به پرداز شود

نرگس به هواى مى قدح ساز شود

فارغ دل آن كسى كه ماند حباب

هم در سر میخانه سر انداز شود

 


آن کیست که بی‌جرم و گنه زیست؟ بگو  بی‌جرم و گناه در جهان کیست؟ بگو

من بد کنم و تو بد مکافات کنی  پس فرق میان من تو چیست؟ بگو

از بس که غصه تو قصه در گوشم کرد
غمهای زمانه را فراموشم کرد

AZ bas ke ghoseye to ghese dar goosham kard
Ghamjaye zamane ra faramoosham kard

-------------------------------------------

ای داد دوباره کار دل مشکل شد
نتوان ز حال دل غافل شد
عشقی که به چند خون دل حاصل شد
پامال سبکسران سنگین دل شد

Ey dad dobare kare del moshkel shod
Natavan ze hale del ghafel shod
Eshghi ke be chand khoone del hasel shod
Pamale saboksarane sangin del shod

-------------------------------------------

عشق تو به تار و پود جانم بسته است
بی روی تو درهای جهانم بسته است

Eshghe to be taro poode janam bastast
Bi rooye to darhaye jahanam bastast

-------------------------------------------

دانی که ز عشق تو چه شد حاصل من
یک جان و هزار گونه فریاد از تو

Dani ke ze eshghe to che shod hasele man
Yek jano hezar gooneye faryad az to

-------------------------------------------

با غم سر کن که شادی از کوی تو رفت
با شب بنشین که آفتاب از تو گریخت

Ba gham sar kon ke shadi az kooye to raft
Ba shab benshin ke aftab az kooye to raft

-------------------------------------------